La vendecantia

Lo graclo de lo vènto ensordesce mèos auditos, la nève me cèca, cui, en lo alto de cuesta montannîa comentsarà mèo massacre, comentsando per mèa antica ànima.

Mèo còrpo cade ad lo vacuo de la Valle de la Ànima, rompèndo ferocemente lo àere ad soo attorno, lo tèmpo se fonde en mèas manos. La luna de sangue èst testimònio de cuesto sacrificio mentre dantsa en soo silentioso acto. Lo dolore tocca fine ad mèa ànima, en sequito la obscuritate et lo silèntio me attorna.

Uno nòvo guerrèro ha nascîuto. La espessa nève et lo graclo de lo àere tornan; non impòrta, mèos sènsos percepen plus collà, collà onde correrà sangue. Lo fregdo de cuesta grande tempestate èst digna que mèa ànima se delicie en lei. Oblitando mèos blancos òssos, oblitando lo focare et non vagando en lo passato. Lo sòno de la mèa armatura rompe lo futuro incèrto de mèos enemicos. Los farai cadere en follía, mèa follía.


Jonathan Eduardo Velásquez Aguilar
(Lo Salvatore)