Lo pettitto príncipe (cap. 1)

LO PETTITTO PRÍNCIPE

De Antoine de Saint-Exupéry

Traductione neolatina facta 

per Ivan Ramírez Gil (Valèntia).

 -----

 AD LÉON WERTH.

Vòlo excusare-me con los enfantes per havere dedicato cuesto libro ad una persona grande. Hao una excusa importante: cuesta persona grande èst lo mellîore amico que hao en lo mondo. Hao una altra excusa: cuesta persona grande pòte comprèndere toto, inclusive los libros por enfantes. Hao una tèrtsa excusa: cuesta persona grande hàbita en Francia, onde ella ha fame et fregdo. Ella ha besonnîo de èssere consolata. Si totas cuestas excusas non son sufficièntes, bène pòto dedicare cuesto libro ad lo enfante que ha essuto en lo passato cuesta persona grande. Totas las personas grandes han essuto en lo principio enfantes. (Mais paucas de entre ellas se ne recòrdan). Corrègo, donque, la mèa dedicatione:

 

AD LÉON WERTH QUANDO ÈRA UNO PETTITTO ENFANTE

 

-----

PRIMO CAPÍTULO

Quando haveva sèx annos vedei, una vece, una magnífica imàgene, entro uno libro sopre la floresta vérgene que se clamava “Històrias Vivutas”. Representava una serpènte bòa que engollava una fèra. Cui èst la còpia de lo desegno.


Diceva entro lo libro: “Las serpèntes bòas engollan la loro presa tota entègra, sene la mastecare. Pòs, non se pòten mòvere et dòrmen durante los sèx meses de la loro digestione”.

Allora reflexionai molto sopre las avventuras de la jungla et, ad la mèa vece, reexíi, con uno lapis de colore, ad trattsare lo mèo primo desegno. Lo mèo desegno número 1. Èra cosí:


Mostrai la mèa òpera maestra ad las personas grandes et les demandai si lo mèo desegno les faceva pavore.

Ellos me responderon: “Per que uno cappèllo facería pavore?”.

Lo mèo desegno non representava uno cappèllo. Representava una serpènte bòa que digereva uno elefante. Allora desegnai lo interiore, con lo fine que las personas grandes potessen comprèndere. Sèmpre han besonnîo de explicationes. Lo mèo desegno número 2 èra cosí:


Las personas grandes me consellîaron de laxare de costato los desegnos de serpèntes bòas apèrtas aut clausas, et de me interessare plus en la geografía, en la història, en lo càlculo et en la grammàtica. Èst cosí que abbandonai, en la etate de sèx annos, una magnífica carraria de pintura. Me haveva desillusionato per lo insuccèsso de lo mèo desegno número 2. Las personas grandes totas solas non comprènden jamàis necuna causa, et èst fatigante, por los enfantes, de sèmpre les donare de las explicationes.

Devei, donque, elégere uno altro officio et apprendei ad pilotare de los aviones. Volai uno pauco per toto entro lo mondo. Et la geografía, cèrtamente, me ha servito molto. Sapería reconóscere, de lo primo còlpo de òclo, la Cina de la Arizona. Èst útile, si uno se pèrde durante la nòcte.

Hao havuto altrosí, en lo corso de la mèa vita, moltos contactos con molta gènte seriosa. Hao vivuto pròpe las personas grandes. Las hao veduto de molto prèsso. Cuesto non ha mellîorato tròppo la mèa opinione. 

Quando ne tropai una que me paresceu uno pauco lúcida, facei la experièntia sopre ella de lo mèo desegno número 1, que sèmpre hao conservato. Voleva sapere si ella èra realemente comprehensiva. Mais sèmpre me respondeva: “Èst uno cappèllo”. Allora non le parlai né de serpèntes bòas, né de florestas vérgenes, né de estellas. Le parlai de bridge, de golf, de política et de corvattas. Et la persona grande èra bène de contènta de conóscere uno hòmene altrosí ratsonàbile.


Commenti

  1. Formoso, me hao pacîuto lèggere cueste texto, me place multe la historia dello pettitto príncipe

    RispondiElimina
  2. Formoso, me hao pacîuto lèggere cueste texto, me place multe la historia dello pettitto príncipe

    RispondiElimina

Posta un commento