Lo pettitto príncipe (cap. 2)

 

LO PETTITTO PRÍNCIPE

De Antoine de Saint-Exupéry

Traductione neolatina facta 

per Ivan Ramírez Gil (Valèntia).

 -----

SECONDO CAPÍTULO

 

     Cosí vivei solo, sene necuna persona con qui parlare veritàbilemente, fine ad uno accidènte en lo desèrto de lo Sàhara, hi ha sèx annos de cuesso. Qualque causa se rompeu en lo mèo motore. Et como non haveva con mi né mecànico né passaggèros, me preparai ad exaggîare de reexire, toto solo, una reparatione diffícile. Èra, por mi, una questione de vita aut mòrte. Haveva ad pena de la aqua por bévere por òcto jornos.

     La prima sera, donque, me addormíi sopre la sabla ad mille millîas de tota tèrra habitata. Èra bène plus isolato que uno nàufrago sopre una pettitta nave en lo mèjjo de lo ocèano. Allora vos imaginates la sorpresa, ad lo fàcere-se jorno, quando una estrannîa voce pettitta me desveglau. Ella diceva:

-Per favore… Desegna-me uno agnèllo!

-Eh?

-Desegna-me uno agnèllo…

     Saltai sopre los mèos pèdes, como per lo còlpo de uno fúlmine. Me frecai bène los òclos. Mirai bène. Et vedei uno pettitto bòno hòmene, en facto extraordinario, qui me considerava gravemente. Ècco lo mellîore retracto que, plus tarde, reexíi ad fàcere de ello. Mais lo mèo desegno, securamente, èst molto menos bèllo que lo modèllo. Cuesto non èst la mèa colpa. Abbandonai la mèa carraria de pentura per las personas grandes ad la etate de sèx annos, et non hao apprenduto ad desegnare, excèpto las bòas clausas et las bòas apèrtas.

     Èo mirai, donque, cuesta apparitione con los òclos totos rotondos de admiratione. Non oblitate que me tropava ad mille millîas de tota regione habitata. Acora, lo mèo pettitto hòmene non semelava né perduto, né mòrto de fatiga, né mòrto de fame, né mòrto de sete, né mòrto de pavore. Ello non haveva la apparèntia de uno enfante perduto en lo mèjjo de lo desèrto, ad mille millîas de tota regione habitata. Quando reexíi finalemente ad parlare, èo le dicei:

-Mais… qué faces cui?

     Et ello me respondeu allora, dolcemente, como una causa molto seriosa:

-Per favore, desegna-me uno agnèllo…

     Quando lo mistèrio èst tròppo impressionante, non se ausa ad desobedire. Altrosí lo absurdo que cuello me semelava ad mille millîas de totos los lòcos habitatos et en perícolo de mòrte, tirai fòra de la borsa de lo mèo pantalone uno fòllîo de paperio et una stilogràfica. Mais recordai allora que haveva sopretoto studiato la geografía, la història, lo càlculo et la grammàtica et dicei ad lo pettitto hòmene (con uno pauco de malo humore) que non sapeva desegnare. Elle me respondeu:

-Cuesso non èst importante. Desegna-me uno agnèllo.

     Como non haveva jamàis desegnato uno agnèllo, facei una altra vece, por ello, uno de los solos desegnos que hao estato capace de fàcere. Cuello de la bòa clausa. Et fui stupefacto de sentire lo pettitto hòmene me respòndere:

-Non! Non! Èo non vòllîo uno elefante entro una bòa. Una bòa èst molto periclosa, et uno elefante èst molto grande! En la mèa casa èst toto pettitto. Èo hao besonnîo de uno agnèllo. Desegna-me uno agnèllo.

     Allora desegnai:


     Ello mirai attèntamente, depòs:

-Non! Cuello èst ja molto malato. Face-ne uno altro.

     Èo desegnai:

     Lo mèo amico sorridei gentilemente, con indulgèntia:

-Tu vedes bène… cuesto non èst uno agnèllo, èst uno moltone. Ha de còrnos…

     Refacei, donque, lo mèo desegno:

     Mais ello fou refusato, como los precedèntes:

-Cuello èst tròppo vèclo. Èo vòllîo uno agnèllo qui viva lòngo tèmpo.

     Allora, falto de patièntia, como haveva prèssa de comentsare lo desmontagge de lo mèo motore, desegnai ràpidamente cuesto:

     Et dicei:

-Cuesta èst la cassa. Lo agnèllo que vòles èst entro.

     Mais fui molto sorprenduto de vedere se illuminare la face de lo mèo jóvene júdece:

-Èst exactamente como cuello que voleva! Credes que besonnîa molta hèrba cuesto agnèllo?

-Per qué?

-Per que en la mèa casa toto èst pettitto…

-Serà sufficiènte. Te hao donato uno agnèllo pettitto.

     Mirau lo desegno:

-Plus pettitto que cuesto… Guarda! Ello se èst addormito…

     Et cosí èst que cognoscei lo pettitto príncipe.

 

     Ècco lo mellîore retracto que, plus tarde, reexíi ad fàcere de ello.

Commenti